మనో రేఖా చిత్రాలు..// శైలజామిత్ర 

గుండె లోతుల్లో నుండి వచ్చే సౌందర్యావిష్కారం నీ ఆకృతి..

కదలుతున్న శిల్పం నుండి మూర్తీభవించిన మానవత్వం  నీ స్మృతి 

నిశీధి నుండి నిశ్సబ్దం వరకు నిద్రను దాటే సమయం ప్రకృతి

మనో జగత్తును ప్రభావితం చేసే ఉదార స్వరూపం నీ సంస్కృతి 

అశ్రు కణాలు సమూహమైనప్పుడు కదిలే ప్రవాహం కిరణాలుగా మారి 

గ్రీష్మ పవన రేఖలు పలచబడి మండే అగ్నిని   చల్లర్చినట్లు 

నాలోని సృజన శక్తి మేల్కొలిపిన నీ మనో రసాకృతి కి 

మంచు బిందువుల్లాంటి  నీ చూపులు తాకిన సృష్టి రసధుని గా మారింది..

కాల పరిధి తొలి సంజలా మారి వాలిపోయిన కనురెప్పల్లో చేరి 

హిమ శిల లాంటి  రాగ స్నిగ్ద ముఖాన్ని మలిసంజలా మార్చినట్లు 

గుండె లోని పురా రహస్యాల్ని స్మరింపజేసిన గాంధర్వ కలల మూర్తికి 

రాగ ద్వేషాలేరుగని నీ సహజత్వం సోకి సమాజం ఆనందాక్రుతిగా మారింది..

సూర్యుని సిగపై వేళ్ళాడే చంద్రమానంలా  నీ నామం వినబడి .

నక్షత్రాల నఖ శిఖలపై పారాడే నీ ముఖం పారాణి ముద్రయినట్లు 

సప్త వర్ణ కిరాణాకృతి లో కనబడుతున్న వెన్నెల ఉంగరంలాంటి  నీ హృదయానికి  

కదిలే నీటిపై నిర్మించబడిన నీలి మబ్బులు తాకి జీవితం వెలుగు రధంలా మారింది 

పదునైన కత్తికి రెక్కలు దిక్కులు ఉండవు 

బలమైన వృక్షానికి హక్కులు ఉండవు 

నిశీదిలోని నీడలకు ఆనవాళ్ళు కనబడవు 

నదీ తీరాలకు కొలమానాలు ఉండవు 

సుప్రభాత వేళ శుభోదయమనే మాటలో నీ శ్రేయస్సే ఉంటుంది 

అల మరో అలను అందుకున్నట్లు 

అరచేతిలోని రేఖలు అనుభవాల్ని తరచి చుసుకున్నట్లు 

నేనడిగే  చిట్టచివరి సాయంలో  నీ అనురాగమే ఉంటుంది....

ఉహల శోభలో నిత్యం నీతో నేను 

విశ్వ గీతంలా ఎల్లప్పుడూ నాతో నీవు

ఎవరు నేస్తం నీవు?

ఉపిరి తీసిన చోటే 

ఉహల పల్లకి మోస్తుంటే 

వాస్తవం విడివడి మినుకు మినుకుమనే తారలా  

ఎవరు  నేస్త౦ నువ్వు? 

సంధ్యా సమయానికి వేళ్ళాడుతున్న 

బంగారు వర్ణ౦తో వెలసిన ఉదయపు వాకిలివా? 

అంతులేని అవిశ్రాంతమయిన 

అవనిపై వాలిన ధరహాసనివా?

కడలి తన నీడను తానే చూసుకుంటున్న క్షణంలో 

ఉప్పొంగిన ఆనందపు అలల అంతరంగానివా?

నిద్ర తన ప్రగాఢ పరిష్వంగంలో మరచిపోయిన 

కలల కుంచెతో దిద్దిన నిట్టుర్పు మంచుశిలవా?

వేకువతో అనుక్షణం కబుర్లాడుతూ 

గుండె కవాటాలను  తడుముకుంటున్న నిముషంలో  

గగనమంత హృదయంలో దాచుకున్న రుగ్ధ వర్ణానివా?

తెలి మబ్బుల చారల వలయంలో 

మెరుస్తున్న ఆర్ద్రపు అంకెల వెన్నెలలో మెరుస్తున్న  

అందెల ఆకాశ౦లొ నక్షత్రాల జరీ అంచువా? 

చినుకు చినుకు కలిసి చిరునవ్వును తడిపినట్లు

ఆకు ఆకు కలిసి కొమ్మల కాంతలపై  

అత్తరు సుతారంగా అద్దినట్లున్న ఉషోదయంలో 

నులి వెచ్చని తొలి వేసవివా? 

నీరెండిన నిశిలో నువ్వు నేను శశి తో కలిసి నడుస్తుంటే 

గదిలోని సగం కాలిన అగరవత్తుల కొనలు అలిగి ఆవిరవుతుంటే 

అంధకారపు అరమోడ్పు కనులను మూసిన  ధవళ వస్త్రానివా?

నింగి ఒక సంపంగి రేకు 

నేల ఒక పూబంతి సోకు 

నడుమ నడిచే ప్రకృతి ఒక అందమయిన తామరాకు 

నలిగిన నాలుగు గోడలమధ్య 

నలు దిక్కుల్ని చూసుకునే గడియారానికి

కాంతి కిరణాల్ని చూపుతున్నవెలుగుల విభుదివా? 

ఎవరు నేస్తం నీవు ?

నిరాశను కదిలించిన శుబాభినవ ప్రభాతానివా?  

సృష్టిలోని సర్వస్వాన్ని సుమధుర సంగీతంలా 

మౌనంగా భరించే మలయ మారుతపు చిహ్నానివా?

తెరచి ఉంచిన సమాజ పుస్తకం 

మనదేశపు రెక్కలు తెగిపడుతున్నాయి 

కట్టుపడిఉన్న నీతికి వలువలు జారిపోతున్నాయి 

నిజాయితి నీడలకు భయపడే రోజులు పారిపోతున్నాయి 

తప్పులను వేలెత్తి చూపే వీధి దీపాలు ఆరిపోతున్నాయి 

ఇపుడు మన కళ్ళల్లో ఉన్నవి కాంతులు కావు 

తేలిపోయే కక్షలు, కార్పణ్యాలు మాత్రమే 

మనకు కావాల్సింది పందిరి నీడో, ఆశ్రమమో కాదు 

చెట్టు చేమా లేని ఎడారి చైతన్య నివాసం...

కిందపడినా, ఘోరంగా ఓడిపోయినా 

విజయంతో విర్రవీగుతున్నా, కీర్తి కిరీటాలు మోస్తున్నా 

మనం అస్తిత్వం కోల్పోయిన వ్యక్తిత్వాలను మోస్తున్న 

శక్తులము మాత్రమే..!!

అనుమానం మాటున దాగున్న పెనుభూతం నేడు మనిషి

శూన్యంలో విల విల లాడుతూ కాలుతున్న కోరిక మనసు 

యుగ యుగాల శబ్దాన్ని క్షితిజంతో విసిరివేయబడ్డ బావిష్యత్హు మనది 

హృదయ పాత్రలో కనిపించే నారీబింబ పారదర్శకత కాలానిది 

అరె..

పుట్టింది మొదలు గిట్టేంతదాకా నిరాశ అంచుల్లోనేనా జీవితం

పురిటిలోనే పునర్జన్మనేత్హే సందిగ్ధంలోనేనా ఆదర్శం..

ముందున్నాయని చేతులనే గౌరవించే నీకేం తెలుసు భవితవ్యం...?

పళ్ళ పదునుతో మాటల తూటాలు సంధించేదేనా ఉపమానం  ?

నిత్యం మండుతున్న గుండెతోనే నీ ప్రయాణమైతే 

ప్రశాంతతకు నివాసమేది ?

అనునిత్యం నీ ఇంటి మేకుకు సంతోషం వేల్లాడుతుంటే 

మనుగడకు ఆస్కారమేది?

మొండివారిన ఆశయాలతో ముందుకు నడిచేందుకు 

విరిగిపోయిన ఆశల రెక్కలతో ఎగిరేందుకు 

ముసపోసినట్లున్న సమాజంలో గెలిచేందుకు 

నువ్వేమి గోడ గడియారం కావుకదా?

మనిషిగా పుట్టి మనిషిగా పెరుగుతూ 

మనిషంటేనే మనసు రాకుంటే నీకు నీవే ఒక భాహిష్క్రుతి

చరిత్రలో ఇంకా ఎన్ని పేజీలకు చెదలు పట్టనుందో 

ఎన్ని తరాలు శిలా ప్రాకారాల మధ్య విధించబడి ఉందో

తెలియని నువ్వు నిర్జన ప్రదేశాలలో ఒంటరైన భారతీయ శిక్షాస్మృతి ...!

ప్రపంచానికి మనిషి మూలం కావచ్చు 

జీవన ప్రమాణానికి రెండు చక్రాలు అవసరం రావచ్చు 

పాతగాయాలు ఇంకా మానకముందే కొత్త గాయాలు తగలచ్చు 

అరచి అరచి అలసిపోయి ధూళి గమ్మిన శరీరంతో ఉపిరితీస్తూ 

ఆకలి కేకలతో కదులుతూ రాతి బొమ్మల్లా నిలిచిపోవచ్చు 

ఇక ఇలానే సాగితే 

ఉప్పు సముద్రంలో చేపల్లా మనం 

తెరచిఉంచిన సమాజ పుస్తకంలో తప్పుల్లా మన జీవితం 

ఉదయం వాకిలిలో అరవలేని పక్షుల్లా మూలన పడి ఉండక తప్పదేమో...!!

మసి

కదిలే గుండెకు గురిపెట్టడం

కదిలించే మానవతకు మంటపెట్టడం

కావాలంటున్న అనుభందాల్ని హేళన చేయడం 

కమ్ముకుంటున్న నిరాశను నివారించాకపోవడం

కాలం చేస్తున్న కనికట్టు కాదు

నీలోని కానితనం చేస్తున్న పైశాచికం...!!

తెల్లరకనే..

సద్దిముటల మాటెలా ఉన్నా

సద్దుచేయని పులచెండుల్లా బద్దలైన 

హృదయపు ముక్కలు కిందపడి ఉన్నాయి..

ఆరాతీయకనే...

రబ్బరు బంతుల్లా వాటికి స్వేచ్చాకవచాలు తొడిగి 

న్యాయమూర్తుల రూపంలో వెనక్కు నడుస్తున్నాయి

పనివాడికేం తెలుసు ? పాపం...

పాపాలన్నీ తెల్లగానే ఉంటాయని...

వంటవాడికేం తెలుసు ?పాపం..

శరీరాలన్ని నేడు కూరగాయాలయ్యాయని...

ఇపుడు నింగి మన ఇంటి కప్పు...

నేల ఎవరు ఎవరికీ చేసారో తెలియని ఒక అప్పు..

దిక్కులు ఎవరికీ ఏమికాని నిప్పులు

హక్కులు మనకు మనమే కొని తెచ్చుకుంటున్న డప్పులు...

రా.. మనిషీ.. రా 

ఎన్నాళ్ళయింది నిన్ను చూసి..

ఎవరు పంపితే వచ్చావో..

ఎవరు రమ్మంటే వేల్లిపోతావో తెలియదు.

సురీడంటే పిచ్చోడు సాయంత్రం వెళ్ళిపోతాడు 

నీకయితే లోకం తో పనిలేదు కదా 

స్వరాలతో, స్వప్నాలతో పరిచయం లేదు కదా 

సృష్టిని కాదని వెళ్లి పోయే హక్కు ఒక్క నీకే ఉంది..

మద్య మధ్యలో ఈ జంతువులోకటి 

నన్ను బతకనివ్వవు.. అలాగని అవీ జీవించవు..

అయినా 

ఇవన్ని ఎవరికీ కావాలి..?

అడవులకా..? నదులకా..?

సముద్రాలకా? బహుశా ఇంకా బతికున్న మనుషులకేమో..

కనిపించే నురగ బొమ్మలు...

వస్తు పోతున్న నౌకలు 

సిగ్గుతెరల మధ్య తరంగ చిత్రాలు..

చీకటి ఖడ్గాల మధ్య స్తంబించిపోయాయి..

అశాంతి ఆవిరుల మధ్య కరిగిపోయాయి..

మనిషి మసకబారిపోయాడు 

మనసు మసి బారిపోయింది..

మిగిలిందొక్కటే...

ఆస్తుల మధ్య అస్థికలు 

అపనమ్మకాల మధ్య జీవత్చవాలు...

ఉరి

మనసు మడిస్నానం చేసి చేసి జోకొడుతోంది

నిద్ర చుట్టి చుట్టి వేకువను మేల్కొలుపుతోంది

నిశ్శబ్దపు నిశిలో చిక్కుకున్న పక్షి తన

కిల కిలా రావాలతో సృష్టికి సంకేతాల్ని అందిస్తోంది

వెలుగుకు చీకటికి మధ్య ఉన్న సన్నని తెర

కాలంతో పాటు కన్నెసొగసులను కాపలా కాస్తోంది

ఆకాశం మాసినట్లు చేస్తున్న కాలుష్య భూతం

మూడో కంటికి తెలియకుండా అధికారంతో శుభ్రం చేస్తోంది

ఎపుడో వేయాలనుకునే రోడ్డుకు ముందుగానే

దారికడ్డంగా పోసిన కంకర నడిచే కాళ్ళను రక్తంతో నిలదీస్తోంది

దేవుడే దిక్కని గుడిముందు అడుక్కుంటున్న ముష్టివాడి జీవితం

నాగరికత నడుమ కొత్త నోట్లలా కళకళలాడుతోంది

తప్పతాగి తూలుతూ అర్థరాత్రి ఇంటికొచ్చిన భర్త అక్రుత్యాల్ని

తెల్లవారకుండానే తులసికోటలో కన్నీటి దీపం వెలిగిస్తూ

ఆనవాలు దొరకకుండా భార్య కడిగేస్తోంది..

హైటెక్ సింధురాన్ని నుదుట దిద్దుకుని నగరం

మృత్యుమాతను పిలిచి అత్యాధునికంగా అలంకరిస్తోంది

అందమైన అనురాగాన్ని వికృతమైన ఆనందాన్ని పంచుతూ

తాత్కాలిక సుఖాన్ని వెదికే గుండె అశ్రువుల్ని నింపుకుంటోంది

కదలలేని కాలాన్ని సాగదీసి కృత్రిమమైన క్షణాల్ని సృష్టించి

గారడీల మధ్య నివసించే ప్రాణాలు ఉపిరి లేకుండానే సేదదీరుతోంది

బతుకు భారాన్ని మోయలేక మోయలేక

నడిరోడ్డు కూడలిలో నిలబడి ఉండగానే

మనసును ఒక ఒడంబడిగా చేసుకుని

చెదిరిన స్వప్నపు సంచుల్ని సరిచేసుకుంటూ

తెల్లని కాన్వాసుపై కనబడేలా నల్లని చిత్రాన్ని గీస్తూ

కనబడని దారానికి ఉరి పోసుకుని

తెలియని ద్వారాల వెంట జీవం వెళ్ళిపోతుంది..!!

చౌరస్తా..

అర్థరాత్రి నిశ్శబ్దంలో మునిగిన చౌరస్తా ..

ఉదయం శబ్దంతో నిద్రలేస్తుంది..

ఒక సుందర స్వప్నం చెదిరిపోతే

మరొక ఉహ దాన్ని చెరిపేసినట్లు...

ఇంటిముందు దీపాల వెలుగులో 

కనిపించే ఇల్లాలి ఆలోచనలు

కొత్త అనుభవంతో మేల్కొంటాయి.

అస్తిత్వం రుజువు చేసుకోవాలనుకుని కళ్ళు 

వాస్తవాన్ని నిలుపుకోవాలనుకున్నట్లు..

గాలికి కదిలే అడుగు జాడలు  

ఇసుకలో అంతరంగాన్ని అనుసరించే పల్లవులు 

భవిష్యత్ వ్యవస్థకై పరుగులు తీస్తాయి 

నేలపైని నీడలతో నడిచే స్వప్న శిఖలు 

ప్రకృతి నుదిటిన అదృష్ట సింధువుగా మారాలన్నట్లు.. 

ఉదయం నుండి రాత్రి వరకు హృదయం  

కోలాహల సముద్రంలో ఈదుతున్న ఒంటరి నిశీధి 

కలలు కనే అసంఖ్యాక హస్తాలతో కలిసి 

గుండెలను దాటే నిరంతర నినాదాలతో 

గోడలకు వేళ్ళాడే సంధ్యారుణ మేఘంలా ఉంది 

త్రుప్తి లేని సమాధానం బరువుగా పరుచుకున్నట్లు..

పరుగులెత్తే ఉత్సాహంతో ఒక తరం 

ప్రవహించే కలలతో మరో తరం 

ఎదురయ్యే ప్రశ్నలతో మలి తరం 

ఏదైనా ఏమైనా, ఎవరైనా సరే సముద్రం మధ్య కుర్చుని 

దాహం గురించి చర్చించరు..

నిజమంటే భాధాతప్త ప్రపంచంలో 

ఉలికిపాటు పంక్తులు నిలిచినట్లుంది 

నీడనిచ్చే ఎద ముందు ఆకాశం చిన్నబోయినట్లు..

మనిషిలో మానవత్వంతో పాటు 

మారణహోమం ఉంటుంది 

మనసులో అనురాగంతో పాటు అనల చరణ౦ ఉంటుంది 

పొలం గట్టుపై తలెత్తి ఆకాశాన్ని చూస్తున్న రైతుకు 

కనిపించే జీవితం భవిష్యత్ లో ఎన్ని రూపాలకు ఆయువునిస్తోందో 

అర్థంలేని స్వేచ్ఛను కోరే శిరస్సుపై అక్షరాల ఆయుధాలు 

ఎంతగా  విలయ తాండవం చేస్తున్నాయో 

తెలియక నాలాంటి రూపాల్ని దహిస్తున్నాయి 

ముష్టియుద్ధం కాస్త మిసైల్ ప్రయోగం అయినట్లు..

అయినా 

నక్షత్రాల వెలుగులో కనిపించేదంతా 

ఆకాశం కాదు 

సూర్యకిరణాలు ప్రసరించనంత మాత్రాన 

ఆ చోటు భూమి కాకపోదు.

అర్థరాత్రి ఆకాశం పెళ్ళికి పట్టుచీర కట్టుకున్నట్లు 

పగలు భూమి నవ్వుల వెలుగులు వెదజల్లినట్లు..

అక్షరం ధ్వనిస్తుంది 

మాయలో ఉంచిన 

వర్తమాన చరిత్రలో 

నీదో చిత్రమయిన పాత్ర .

చేజారిన మానవ హక్కుల పత్రంపై 

నాదో అవిశ్రాంతమయిన శీర్షిక !

చిరునామా నా వద్ద లేదు 

బహుశా అడుగుల్లో  దాగుందేమో!

ఎవరికెవరు మరో దారి నవలంబించడం 

అలవాటు చేసుకున్నారో 

ఎవరినెవరు నగ్న హృదయంతో 

భిన్న మార్గాలని అనుసరింపజేసారో 

ఒక స్వప్నం నిజం కావడానికి 

చీలికలో నలిగే కంటే గోతిలో పడేదే మిన్న!

తలుపులు మూసిన సాయంత్రపు బతుకుల్లో 

నిప్పు ఆరిపోయినా శక్తికి మెలకువ ఉంది 

ఇది మొండితనం కావచ్చు! అరణ్య సాహసం కావచ్చు 

జీవం ఉంటే చాలు హక్కు ఉన్నట్లే అనుకోవచ్చు 

ఇంత భాద్యత సమర్ధత కోసమే కాని సహనం కోసం కాదు!

ఎందుకంటే 

జరిగే ప్రతి పోరాటం భూమికోసం కంటే 

మనిషి అస్తిత్వం కోసమయింది. 

బరువైన గాయాల్ని మోస్తున్నా 

గుండె వదిలి పోదు 

రేగుతున్న మంటల్ని భరిస్తున్నా

జీవితం వద్దు పొమ్మనదు

వాస్తవం కనిపిస్తుంది చివరిలో 

అక్షరం ధ్వనిస్తుంది నా నాడిలో..

ప్రళయ మేఘానికి భయపడి జీవితం 
గగనాన్ని చూడటం మానేస్తుందా..?
ఎక్కడో బాంబు పేలిందని 
భారతదేశం గౌరవం పోతుందా..?
గుండె చోటు అందరికి ఒకటేనా అని 
శరీరంలో వేరే చోటు చూసుకు౦టు౦ధా
కన్న బిడ్డ వద్దంటే 
నా తల్లి స్థానం కదిలిపోతుందా..? 
నాది కవి హృదయం 
స్పందిస్తే కవిత్వం ముందు వాలుతుది

నా ఉనికి అన్ని కోల్పోయినా
నా నీడ వాస్తవమై నిలిచిపోతుంది..
పోద్దేక్కుతున్నకొద్దీ దైర్యం పగటి వెలుగు
రాత్రి అయ్యేసరికి త్యాగబలంలా ఛీకటి
నా ఆనవాల్లై నిలిచిపోతాయి..

గతం మెలకువగానే ఉంది

గడచిన గతుకుల రోడ్లమీద 

శయనించిన నా తనువు 

ఇంకా సేదతీరనే లేదు

అణువణువునా ఆవేదన

నిలదీసిన నిరాదరణల మధ్య 

చేసిన గుండె వేగం 

ఇంకా ఆగనే లేదు 

ఆవేశం, అనాలోచిత చర్యల మధ్య 

పోరాడి సాధించిన ఓటమి తాలుకు 

ఆనవాళ్ళకు చిహ్నంగా 

తడిసిన రెప్పల్ని తుడిచిన చేతి రుమాలు 

ఇంకా తడారనే లేదు 

సమ సమాజ సమూహం ఎలుగెత్తి 

పాడిన అపనిందల గీతాలు 

నా వీనులను ఇంకా వదలనే లేదు 

భారంగా గడిచిన రోజులు 

భయంగా నడిచిన క్షణాలు 

సందిగ్ధం లో సర్దుకున్న 

తలపుల క్రీనీడల్ని

అనుసరించిన నిరాశ, నిస్పృహల 

నిగ్గు తేలనే లేదు 

రక్తంతో తడిసిన 'పగ' లు 

సగం కాలిన రాత్రుల ఛాయలు

నన్ను ఇంకా వీడనే లేదు 

గత వర్షపు నిర్వీర్యమయిన ముఖం 

నా ఒడిలో నిదురిస్తున్న ఆ బంధం 

నా తలపై వేసిన ఆ చేతి వెచ్చదనం 

బరువైన శ్వాసతో 

అదిరే చుబుకంతో 

వదలలేక వదలలేక వదిలి 

అశక్తతను తన మంద్ర స్వరంతో 

పూర్తిగా వ్యక్త పరిచిందో లేదో

అపుడే మాయ క్యాలండర్ తేదీల తుంపర్లు 

కాలం కంపల్ని దాటుకుంటూ 

ఒకవైపు చలి, మరోవైపు ఆకలి ఆలోచనలతో 

లేమితనపు లిపిని గుర్తించేలోగా

కొలమానం లేని "వెర్రి" సాయంతో 

కళ్ళముందుకు వచ్చింది 

మనసున్న ఆపిల్ మాంత్రికుల నుండి 

మనిషి తత్వమే లేని నియంతృత్వం వరకు 

ఎందరో ఆత్మీయుల్ని ఆవేదనల్ని పోగొట్టుకుని 

వెక్కిళ్ళ మధ్య 

ఇంకా మెలకువగానే ఉంది గతం!

అంతస్తుల ఆభరణాల్ని ధరించినా 

నల్లని పరదాల చాటున దాగిఉండి

కళ్ళు తెరిచే ఉంది గతం!

అందుకే ..

భుకంపాలతో మేను ముడుచుకున్నప్పటినుండి 

బాంబుల శబ్దంతో కళ్ళు ముసుకున్నంత వరకు 

జ్ఞాపకాల ప్రాతిపదికపై 

భవిష్యత్ తెరిచి ఉంచిన గ్రంధంలా కనిపిస్తోంది 

స్పందించలేని సుగంధ రహిత సుమాలను ధరించి 

వర్తమాన వాకిళ్ళకు కాపలా కాస్తూ 

పైరవీల సరిగంచుల్ని కళ్ళకద్దుకోవడానికి

మంచు ప్రమిదల్లో

ఆశల దీపాల్ని మళ్లీ మళ్లీ వెలిగిస్తోంది!

మానవ జీవితం మరో అంకెల అంకంతో 

చమక్కుల చుక్కలతో 

మొగ్గుల ముగ్గుల్ని వేస్తూనే ఉంది !

జరిగిన విషయం విషాదమయినా 

వదిలి వెళ్లేందుకు విల విల లాడుతుంది 

జరిగిపోయేది ప్రళయ మయినా 

నిజమయినా , అబద్దమయినా 

అంగీకరించేందుకు అలసత్వం అడ్డొస్తోంది!

ప్రపంచం తల్లక్రిందులయినా

ఒక నర్గీస్, ఒక లైలా, ఒక తానే ల కంటే 

ముంచేసే మజ్ను ఎదురయినా 

నిమ్మకు నీరేత్తనట్లున్న నైజం 

మన నైసర్గిక స్వరుపాలకు ఒక నిదర్శనం!

పరికించి చూస్తే.. 

పరివర్తన ఒక్కటే ప్రపంచ నియమం!

అదే యుగాంతం!

ఎడారి కళ్ళు // శైలజామిత్ర 

ఊరు పేరు లేని కాలం గోడల మధ్య ఖైది మనిషి

కడుపు నిండని ఖర్మ సిద్దాంతాల మధ్య బంధీ మనసు 

జీవితం ఒక బిక్షపాత్ర 

అందులో పడేవి ముత్యాలైనా, మట్టిగడ్డలైనా 

ఎడారి కళ్ళతో ఏరుకుని దాచుకోవాల్సిందే..!!

ఇంత వెలుగు కావాలి.. కొంత చీకటి కావాలి 

కాస్తంత నీరు కావాలి.. మరి కాస్తంత గాలి కావాలి 

చిరునవ్వు రావాలంటే నోటు కావాలి 

హృదయం ఒక ఉహా చిత్రం, అందంగా ఉన్న, లేకున్నా 

సాంఘిక శక్తులతో కలిసి సర్డుకోవాల్సిందే...

ఆకలి యానంలో ఆరాటం ఉండచ్చు.. ఆవేశం ఉండచ్చు 

శిలా నక్షత్రంలా ఉండచ్చు.. మేఘంలా ఉండచ్చు 

నీలి రాక్షసుడు రావచ్చు.. నిరంకుశత్వం ఏలచ్చు 

ఆయువు అరచేతిలో తాయిలం.. ఆ క్షణంలో ఉన్నా, వదిలి వెళ్ళిపోయినా 

ఆయుధాల శబ్దాలతో సంభాషించాల్సిందే...

సముద్రంలో పలకలు కదిలినా.. అరణ్యం ఆసాంతం అంటుకున్నా 

ఆకాశం అందుబాటులో ఉన్నా, అవని అలిగి కూర్చున్నా 

పొదలోనో, చెట్టు పైనో  పొంచిఉన్న వేటగాడు 

గురిచూసి విరగకొట్టే పాపాల కుండ.. ముక్కలైనా, ముచ్చటగా ఉన్నా 

వాస్తవ చేతనలో విరగబడి నవ్వాల్సిందే...

మనసే కాదు.. శరీరము కూడా ఒక ప్రశ్నే 

అవనేకాదు, ఆకాశము కూడా ఒక ప్రశ్నే 

ఆయుధాలతో స్వార్థ శక్తుల జైత్ర యాత్ర ఒక ప్రశ్నే..

ఆకుపచ్చని తోటలో స్తంభాలై నిలబడిన వీరులూ 

బాధలతో బీటలువారిన సమాజం 

అనేక ముఖాల్ని మోస్తున్న చరిత్ర పిడికిట్లో సంకల్పం 

పాతవైనా.. సరికోత్హవైనా 

ప్రశ్నల పరంపరలో కొనసాగాల్సిందే...-

ఈ రోజు 

ఈ  రోజూ నా మనస్సు ఉత్తుంగ తరంగాలై 

దీప శ్రేణులతో తలెత్తిన ఒక కెరటం.. 

ఆరోజు నా ఉహా కాంతి కల్లోలంతో 

శివ నాట్యమాడిన గంగాతరంగం..

ఆరోజు నా నరనరాల్లో సజీవశక్తులు సశబ్దంగా 

వెలుతురు తీగలు కదిలించిన అంతర్నానంద  భరితం..

ఆ అనురాగం .. చాలు జీవితాంతం..

ఆ జ్వాలలు వర్షపు ధారలు మోస్తాయనే నా అంకితభావం..

ఆ మాటలు అమృతం కురిపిస్తాయనే నా హృదయ సహజం..

కన్నీరు మోసినా ఆ కన్నులు ఆనందాన్నే భరించిన వైనం..

కురిసే ప్రతి వర్షపు బిందువు నా బందువైనంత ఆనందం..

చురుక్కుమన్న సూర్యకిరణం నన్ను తట్టి లేపిన చందం...

'నా' అనే పదానికి ఇంతటి  బలముందా అనేది నమ్మలేని నిజం..

ఉన్నట్లుండి గగనతలం నేనున్నాననే హెచ్చరించినట్లున్న మౌన మృదంగం..

ఎద ఎదను తడుతూ నాకోసం ఒకరున్నారని చెప్పాలనిపించే లిప్త స్వరం..

శరీరంలో ప్రతి భాగం అంతలోనే వాయిద్యాలుగా మారిన సమైక్యం..

చిందులు తొక్కుతూ తేలి తేలి తులిపడ్డ అశ్వగతి వ్యాఖ్యానం..

గుండెలో స్వాతంత్రం.. హిమబిందువైన నవ్వులో తేజోరుపం..

ఒక్కరోజు కణ కణంగా విడివడితే జీవితమే అవుతుందా కావ్యరూపం..

ఇన్నాళ్ళ ప్రయాణంలో ఒక్కసారిగా దేహం యజ్ఞవేది జటాచ్చటం.

నీలి ముగ్గు వేసినట్లున్న ఆకాశం వలయపంక్తుల యంత్ర శిఖరం..

ఒక్కో క్షణం ఆలోచనా తరంగంలో స్వప్నదేవతల స్వైర్యవిహారం..

సూర్యుడెందుకు? ప్రపంచమెందుకు అనుకునేటంత అరుణిమ ఆరాటం....

వెలుగు వెన్నెలకు రెక్కలోచ్చినంత శక్తితో పురోగమనం..

ఆ ఒక్కరోజుకే రంగు  రంగుల మనోరుపం మేల్కొన్న౦త సంపూర్ణం 

ఉదయమేపుడు రోదసి ప్రయాణమే 

రాత్రంతా మంచుతెరల జ్ఞాపకాల సహవాసమే..

ఏ రెంటిమధ్య ఉన్న యుద్ద జీవితం 

నర్తించే తాబేళ్ల ఆక్రోశం... 

ఒక్క రోజయినా దొరికితే మానవతా రాగం!

లేకుంటే గుండెపై కలంకార చిహ్నం.. 

నేను నా ప్రపంచం..

నా ప్రాణం ఉన్న 

ప్రపంచం కదా ఇది!

అందుకే నాకీ ప్రపంచమంటే 

అంత ప్రాణం!

నేను ప్రపంచాన్ని ప్రేమించాను 

నా పై కప్పిన నవ్వుల శాలువాలతో 

అన్ని రంగుల్ని గుర్తించి మరీ 

తొలి సిగ్గుల స్పందనతో 

నేను ప్రపంచాన్ని ప్రేమించాను 

ఒకరోజు మనసు విప్పి 

చెప్పాను కదా!

ప్రపంచం తానెప్పుడో 

నన్ను ప్రేమించానంది

పైగా 

తనది ప్రాచీన ప్రేమ అంది.

అమ్మాయిగా 

నా బాల్యాన్ని

అమ్మగా 

నా భాద్యతను ప్రేమించిందట !

ప్రపంచం 

నా కళ్ళల్లో కొలను అయింది 

నేను ఆ కొలనులో 

కలువ గా  మారాను 

ఎవరిని ఎవరు అల్లుకుపోయారో కాని 

నాపై ప్రపంచ ప్రభావం 

ప్రపంచంపై నా ప్రభావం పడిపోయింది!

అలిగిన ప్రతిసారి నాలో ఒక 

ప్రపంచం కనబడుతుంది 

మరింతగా ప్రేమించిన ప్రతిసారి 

 ప్రపంచమంతా నేనై కనిపిస్తాను!

అందరూ అంటారు 

ప్రపంచానికి ప్రేమ తెలియదని..

నిజమే 

ప్రేమే ఒక ప్రపంచమయితే 

ఇక ప్రత్యేకంగా ప్రేమ గురించి 

తెలియడమెందుకు? అనిపిస్తుంది!

అల్లంత దురాన ఉన్నా 

అజ్ఞాతంలో ఉన్నా సరే నేను 

నా ఆలోచనలన్నీ ప్రపంచం మీదే ఉంచాను!

ప్రపంచం పసిపిల్ల లాంటిది 

దరికి చేర్చుకుంటే  ఒదిగిపోతుంది 

తరిమి కొడితే అందకుండా 

అందకుండా పారిపోతుంది 

ప్రాణాన్ని ప్రాణంలా చూపే 

ఈ ప్రపంచం ఒక వస్తువు కాదు 

దాచుకోవడానికి..

అలాగని ద్రవ పదార్ధం కాదు 

ఒలికిపోవడానికి..

ప్రపంచం ఒక గ్రంధం!

అందులో ప్రతి ఒక్కరు ఒక్క 'గీతా' సారాంశం!

 

తెగిపడిన రెక్క!

ఉన్నట్లుండి 

ఈరోజు రెక్క తెగి పడిపోయింది 

తొలి సంధ్యలో విషాదం ఆవరించింది 

సమయం చప్పుడు 

గుండెను తలపిస్తోంది..

ఇది నిన్న 

కూలిన గోడ శిధిలాల తాలుకు 

కలహ శిఖల అంతర్యం 

అగ్నినుండి ముళ్ళపైకి ఎగబాకే 

ముఖ శిఖ  శక్తి బింబమై ప్రకాశించింది..!.

నేడు 

ధూళి కమ్మిన రూపాలలో 

బతుకులతో బంతులాట ! 

ద్వేష బీజాలు కత్తులై వెలసే 

ప్రాణితం హిమ శిలై కదులుతోంది.

ఊరు బావిలో శవమై తేలుతోంది 

సమాజం 

ఒక ఉప్పు సముద్రం!

మునిగితే సమస్యే లేదు 

మునిగేందుకు ప్రయత్నిస్తేనే 

ఆవేదనంతా!

అంతర్నేత్రం..!

వెలుగు చెట్టుకింద 

రెక్కలు విప్పి విహరించిన రాత్రిని 

ఆకాశం చుంబిస్తుంది. 

రెప్పలు వాలిన మనస్సు వెలుగు చెట్టుకింద 

రెక్కలు విప్పి విహరించిన రాత్రిని 

ఆకాశం చుంబిస్తుంది. 

రెప్పలు వాలిన మనస్సు 

విశ్రాంతి కోరుకుంటుంది. 

ప్రకృతి పలకరింపు 

కళ్ళకు తెలుస్తుంది. 

ప్రాణం పులకరింపు 

గుండెకు అర్థమవుతుంది.. 

అనుభూతి సమార్ధ్రమయిన హృదయం 

అనుభవ పక్వమై మనసు తుఫానుకు 

ఎదురీదే మహా సముద్రం వలె 

జీవితం అన్నింటికీ సిద్దం. 

ఆత్మ నావరించిన ముసుగుతో 

మనిషిలో వ్యక్తిత్వం ఇప్పటిదా? 

హృదయ రేఖలు ఏర్పడని ప్రక్రుతివా ? 

ఉహల ఆకుల మాటునుండి 

శబ్ద విహంగమై వచ్చి 

నీలాకాశం వంపుల్లో 

సుందర జీవిత దృశ్యంలో కనిపించే 

శతపత్రం ప్రభావ ముధ్రవా? 

తప్పదు ఈ వికల్ప వాదన గల 

చెట్టు నీడ 

బతుకును 

అహి వలె చుట్టుకుంటుంది. 

ఇదో స్వర్ణపధం! 

ప్రపంచాన్ని పూర్తిగా 

మరచిపోవాలనుకునే పిరికితనం. 

మొదలు తుది ఎరుగని అంతర్నేత్రం!

విశ్రాంతి కోరుకుంటుంది. 

ప్రకృతి పలకరింపు 

కళ్ళకు తెలుస్తుంది. 

ప్రాణం పులకరింపు 

గుండెకు అర్థమవుతుంది.. 

అనుభూతి సమార్ధ్రమయిన హృదయం 

అనుభవ పక్వమై మనసు తుఫానుకు 

ఎదురీదే మహా సముద్రం వలె 

జీవితం అన్నింటికీ సిద్దం. 

ఆత్మ నావరించిన ముసుగుతో 

మనిషిలో వ్యక్తిత్వం ఇప్పటిదా? 

హృదయ రేఖలు ఏర్పడని ప్రక్రుతివా ? 

ఉహల ఆకుల మాటునుండి 

శబ్ద విహంగమై వచ్చి 

నీలాకాశం వంపుల్లో 

సుందర జీవిత దృశ్యంలో కనిపించే 

శతపత్రం ప్రభావ ముధ్రవా? 

తప్పదు ఈ వికల్ప వాదన గల 

చెట్టు నీడ 

బతుకును 

అహి వలె చుట్టుకుంటుంది. 

ఇదో స్వర్ణపధం! 

ప్రపంచాన్ని పూర్తిగా 

మరచిపోవాలనుకునే పిరికితనం. 

మొదలు తుది ఎరుగని అంతర్నేత్రం!

అటక మీది బొమ్మ!

కాలం ముడి 

విడిపోయిన మూట నుండి 

జారే వస్తువు 

నేడు వృద్దాప్యం!

గాలి స్వరం 

దూరమయిన బూది నుండి 

రాలే బొగ్గు కణిక

నేడు వృద్దాప్యం!

సంకల్పంతో 

శాఖా కీర్ణమయిన లేపనం లా 

అనుభవానికి  వాస్తవం!

ఆత్మకు సన్నిహితం!

అయిదు వేళ్ళతో 

చిటికిన వేలిని పట్టుకున్నప్పటి నుండి 

మనిషికి ఏమి మిగిలింది జీవితం?

చీలికల దారులలో ఎంత ఎత్తు ఎదిగినా 

అంతా చేరేది ఒక చోటే అనేది పరమార్ధం!

తల్లి తండ్రి స్థానాలు 

అందరికి ఎన్నో మెట్లు ఎక్కినంత ఆనందం

ఆ తర్వాతంతా మిగిలేది  ఒంటరితనం!

ఎలాగయినా బతుకు 

'మా దగ్గర మాత్రం వద్దు'  అనునయిస్తూ  కొడుకు 

ఇంకా బతికి ఉన్నావా ? 

'అయితే ఇంకేదయినా పెట్టు'  అడుగుతూ కూతురు

ఇంకేమి చూస్తావు అంటూ కాలం

ఎలా తట్టుకుంటావు అంటూ దేహం 

ఎప్పుడు  ఈ కారణంతో చస్తావంటూ దేశం 

సమాధానం చెప్పలేక 

పగలు రాత్రి మధ్య ప్రవాహమై 

అహరహం ఆవేదన చెందేది వృద్దాప్యం!

కాల మాన గతుల్లో 

ఇప్పటి  ఇంటి ముఖచిత్రం మారిపోయింది 

తళ తళ లాడే  గాజు పాత్రల మధ్య 

వృద్దాప్యం ఎప్పుడూ మట్టి పాత్రే!

బతికుంటే వృద్దాశ్రమపు  వాకిట్లో

మరణిస్తే  అటక మీది చెత్త మూకుట్లో..

ఒక్క భూమి మాత్రమే కాదు 

జీవితం కూడా ఒక చక్రమే అని 

అర్థం చేసుకోలేని అంతరాంతర ఆరాటం!

రోడ్డు పక్కగా విరిగిన బెంచిపై 

ముడుచుకుని నిదురపోతున్న ఎన్నో వ్రుద్దప్యాలు 

ఏదో అలజడికో గురయి 

జీవితపు అంచులలో ఉన్న ఆ బింబాలకు ఏమి కావాలో 

కన్న ప్రేమ  తెలుసుకున్న వారికే అర్థమవుతుంది 

కంటికి కనిపించని సంకెళ్ళతో 

ఎంతో అనుభవాన్ని గడించి 

ఆత్మకు గుణము రూపము ఇచ్చే 

జీవన సత్యం వృద్దాప్యం!

బాల్యం, యవ్వనం, ప్రోదత్వం మూడింటి 

ప్రభావ శక్తితో  ఏర్పడిన వృద్దాప్యం  ముందు అన్నీ వ్యర్థం!

పండుటాకులని విసిరి పారేసినా  

ఎండుటాకులని తొక్కి తోసేసినా 

జీవితాన్ని  కాచి వడబోసిన  జీవితం ముందు 

తాటిని తన్నిన వాడు ఎవరైనా  ఉత్తదే !

సహనానికి  మారుపేరైన కొత్త  చిగురు ముందు 

ఎంత పెద్ద వ్రుక్షమయినా  విత్తనమే!

మట్టి మనిషి 

ఏళ్ళ తరం మోస్తున్న బండను 
మట్టి మనిషి ఇంతవరకు దించనే లేదు 
ఇదేదో శిక్ష అనుకుంటున్నారు
సర్కస్ అనుకునేవారు ఉన్నారు
కాళ్ళు చక్రాలై, చేతులు బిక్షా పాత్రలై 
ఏ గమ్యానికి చేరుతారో కాని 
అదో వలయం అంతే!

పంట చేతికి రాకున్నా 
జవాబు చెప్పాల్సింది ఆ మట్టి మనిషే
మండే కుంపటి అతని గుండె!
ఆరిన గళం ఆతని చెమట ధార!

సముద్రాన్ని మధిస్తే 
వచ్చే అమృతమయినా 
వెంట వెంటనే తీయకుంటే కలిసిపోతుంది 
ఉప్పు కషాయం మట్టి మనిషికి మిగులుతుంది 

పూతోటలో వెన్నెల కాస్తే 
ఆ మట్టి మనిషి అవసరం లేదు 
పూల కుండీకి మట్టి అవసరం 
కాపలాకు మట్టి మనిషికి అవసరం!
బతుకు బండకు మిగిలేది శ్రమే కాని ఆశ్రమం కాదు..
ఇదో జ్ఞాపకమని పిచ్చిగీతలు వేసుకుని 
అద్దాల్లో దాచుకునే వారు ఉన్నారు.
శిల్పంగా మలచి మార్గదర్శకంగా ఎంచుకున్నవారు ఉన్నారు

జారే ప్రతి చెమట బిందువు శ్రమకు చిహ్నం కాదు 
ప్రతి పాద ముద్ర భవితకు మార్గదర్శకం కాదు 
ప్రతి అరచేయి జీవితం కాదు.
ప్రతి నొసలు కణం మూల్యాంకనం కాలేదు 

జీవన్నాటకం లో మట్టితో అవసరంలేదు 
నాటకంలో సమాజం ఉంది కాని మట్టి లేదు 
మట్టిలో మనిషి ఉన్నాడు కాని నేడు మనసులేదు 
మట్టి నుండి మట్టికి చేరుకునే ఈ ప్రాణానికి విలువ లేదు 
అంతరంగానికి మట్టి విలువ తెలిస్తేనే 
మట్టి మనిషి కొంతకాలమయినా జీవిస్తాడు