ఈ రోజు 

ఈ  రోజూ నా మనస్సు ఉత్తుంగ తరంగాలై 

దీప శ్రేణులతో తలెత్తిన ఒక కెరటం.. 

ఆరోజు నా ఉహా కాంతి కల్లోలంతో 

శివ నాట్యమాడిన గంగాతరంగం..

ఆరోజు నా నరనరాల్లో సజీవశక్తులు సశబ్దంగా 

వెలుతురు తీగలు కదిలించిన అంతర్నానంద  భరితం..

ఆ అనురాగం .. చాలు జీవితాంతం..

ఆ జ్వాలలు వర్షపు ధారలు మోస్తాయనే నా అంకితభావం..

ఆ మాటలు అమృతం కురిపిస్తాయనే నా హృదయ సహజం..

కన్నీరు మోసినా ఆ కన్నులు ఆనందాన్నే భరించిన వైనం..

కురిసే ప్రతి వర్షపు బిందువు నా బందువైనంత ఆనందం..

చురుక్కుమన్న సూర్యకిరణం నన్ను తట్టి లేపిన చందం...

'నా' అనే పదానికి ఇంతటి  బలముందా అనేది నమ్మలేని నిజం..

ఉన్నట్లుండి గగనతలం నేనున్నాననే హెచ్చరించినట్లున్న మౌన మృదంగం..

ఎద ఎదను తడుతూ నాకోసం ఒకరున్నారని చెప్పాలనిపించే లిప్త స్వరం..

శరీరంలో ప్రతి భాగం అంతలోనే వాయిద్యాలుగా మారిన సమైక్యం..

చిందులు తొక్కుతూ తేలి తేలి తులిపడ్డ అశ్వగతి వ్యాఖ్యానం..

గుండెలో స్వాతంత్రం.. హిమబిందువైన నవ్వులో తేజోరుపం..

ఒక్కరోజు కణ కణంగా విడివడితే జీవితమే అవుతుందా కావ్యరూపం..

ఇన్నాళ్ళ ప్రయాణంలో ఒక్కసారిగా దేహం యజ్ఞవేది జటాచ్చటం.

నీలి ముగ్గు వేసినట్లున్న ఆకాశం వలయపంక్తుల యంత్ర శిఖరం..

ఒక్కో క్షణం ఆలోచనా తరంగంలో స్వప్నదేవతల స్వైర్యవిహారం..

సూర్యుడెందుకు? ప్రపంచమెందుకు అనుకునేటంత అరుణిమ ఆరాటం....

వెలుగు వెన్నెలకు రెక్కలోచ్చినంత శక్తితో పురోగమనం..

ఆ ఒక్కరోజుకే రంగు  రంగుల మనోరుపం మేల్కొన్న౦త సంపూర్ణం 

ఉదయమేపుడు రోదసి ప్రయాణమే 

రాత్రంతా మంచుతెరల జ్ఞాపకాల సహవాసమే..

ఏ రెంటిమధ్య ఉన్న యుద్ద జీవితం 

నర్తించే తాబేళ్ల ఆక్రోశం... 

ఒక్క రోజయినా దొరికితే మానవతా రాగం!

లేకుంటే గుండెపై కలంకార చిహ్నం..