చరిత్ర ఎవ్వరినీ వదలదు 

చరిత్ర ఎవ్వరినీ వదలదు 

కావాలని వెంట పడిన వారినీ వదలదు 

వద్దని పారిపోయారని అనుకోదు 

ఎన్నో రహస్యాలను ఆపాత శిధిలాలలో దాచి ఉంచడం మరువదు 

మనవాళ్ళకు, ముని మనవాళ్ళకు కధలుగా చెప్పాలని 

తెలివిగా చేజారిన స్వప్నమవుతుంది 

ఏమీ తెలియకున్నా ఏదో తెలిసినట్లు ప్రవర్తించి 

భావితరాలకు వాస్తవ ప్రతిబింబమవుతుంది 

ఏది చూసినా ఎక్కడో చూసినట్లుంటుంది 

పూర్వజన్మ తాలుకు స్వస్థలమా ?

లేక తిరిగి తిరిగి మరచిపోయిన పరిచయ స్వరమా ?

ఒక్కో మనిషిని ఎక్కడో చూసినట్లు ఉంటుంది 

మాట్లాడిన మాటలు ఎప్పుడో మాట్లాడినట్లు 

నడిచిన స్థలాలన్నీ నాతో ఎప్పటినుండో ఉన్నట్లు 

తాకిన స్పర్శలన్నీ సుపరిచితమైనట్లు 

ఏదో కాస్త అస్పష్టత ! మరి కాస్తంత అస్వస్థత !

సంస్కారం ! సౌశీల్యత ! సౌభాగ్యం !

ఇదివరకెన్నడు లేనంత ఆకాశమంత ఎత్తుగా !

వర్తమానం భవిష్యత్ తో కలిసిరానంత ఆనందంగా 

కంటి రెప్పలు బరువైతే కలత కాదనే నీతి రాజనీతి !

కంటికి కనిపించినదంతా ద్వంద్వ రీతి 

మనసంతా అంధకారమైన వ్రుక్షమైనప్పుదు 

మండుటెండల స్వభావంతో 

తిమ్మిర్లు ఎక్కే చూపులతో 

మబ్బులు కమ్మినట్లున్న ఆలోచనలతో 

ఆత్మా నేత్రం తెరిచే ఉందని చెబితే నమ్మేవారెవరు ?

దేశమంతా నాదే అనే వాదనలను భరించే వారెవరు ?

మానవీయత వసంత రాగం పాడుతుంటే కాదనే వారెవరు ?

దానవత్వం కల్యాణి రాగం పాడుతుంటే వినేవారు ఎవరు ?

ఎల్లప్పుడూ నడిచే దారిలో 

మెరుపు మెరిసే సరికి మాట రాలేదు !

కాలాన్ని మిగేసేలా ఆ చూపులు 

ఎవరికీ వారుగా నిలవనీయడం లేదు 

వృక్షాలను రక్షించాలని 

కోరికల్ని జయించాలని 

శిశిరాన్ని చూస్తూ ఆనందించాలని 

గ్రీష్మాన్ని తప్పక భరించాలని 

అనుకుని భారంగా నడుస్తున్న ఆ రూపం 

నెల గుండెలో పులు పూయించింది 

కన్నీటిని పన్నీటిగా మార్చింది 

ఆ మాటలు వినిపించలేదు అంటూ 

నీడ మాట్లాడుతూనే ఉంది 

శిఖలు ఎప్పుడు తప్పుకున్నాయో ఏమో 

అందరినీ ఒకనాడు వదిలి వెళ్ళిపోయాయి 

ఇప్పదిదాకా ప్రకృతిని అనుసరించిన ఆ దృశ్యాలు 

ఇంతలో ఏమైపోయినట్లు ?

దీపం నాదంటే నాదని నాతోనే ఉండపోతుందా 

దీపం ఇంటిదని ముట్టుకుంటే ఊరుకుంటుందా