సదస్యులు లేకుండా ఆడే నాటకం వలె
రాజాదరణ కై తారాట్లాడే కవి రత్నం వలె
ఉదయం మెల్లగా వచ్చింది..
చీకటి ఎడారి జీవితానికి కనిపించే ఈ వెలుగు
ఒక వోయాసిస్ అని
కళ్ళు కప్పి వేచి చూస్తేగా తెలిసేది మనిషికి
నేడు అంతా క్షణం తీరిక లేని యంత్రాలే!
గుండె ను డాక్టర్ కు అప్పగించి
బుద్దిని మరెక్కడో తాకట్టు పెట్టి
నీటిపైనో , నేల మీదో
నిందను అనుభవిస్తూనో
అపనింద వేస్తునో కదిలిపోయే మనుషులు !
చాప చుట్టల బతుకులు ...
భూమ్యాకాశాల మధ్య ఎవరికీ ఏమి కాని అతుకులు !
ఎక్కడైనా గడియారమే కాలమానం !
బతుకు తెరువు, తీరంలో బరువు
రవి ఆగమనానికి కనిపించే ఉషస్సులు !
అయినా ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్దంలో శబ్దంతో పలకరించి
నేనెవరో నీవు చెప్పేదాకా తెలియదు
నిజంగా నీవనుకునే నేనే నీ రూపమని!
కాలాన్ని నియమించలేని దేవుడు
మనిషి గాలానికి చిక్కిన నా రూపమని !
No comments:
Post a Comment